ေမေမ၏ ငယ္ဘ၀မွယေနထိတိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို.ပင္ သူ၏ စပါယ္ပြင္.မ်ားကို အသိမေပးပဲ ခူးယူသြားခူးယူသြားလွ်င္လဲ စိတ္ဆိုးတတ္သည္မွာ ယေန.ထိပင္ျဖစ္သည္။ တကယ္စာေရးသည္.အခါ ထိုစပါယ္ပင္ႀကီးပါေအာင္ေရးမည္ဟု သူေတးထားလိုက္သည္။ ဆက္ျပီး ေမေမ.အေႀကာင္း စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ တိတ္ဆိတ္ေသာအေမ၏ ညေတြကိုသတိရလာသည္။ အေဖသည္ ကုန္သည္ပြဲစားပီပီ တခါတရံ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာ ဒါမွမဟုတ္ ရြာမွျမိဳ. သြားလာရင္းက အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္ေသာ ညေတြရွိ တတ္သည္။ ထိုအခါ ေမေမသည္ အေဖျပန္လာသည္.တိုင္ေအာင္ အ၀တ္စားအျပဲေတြကို ဖာရင္း ဆန္ျပာရင္း စိတ္ရွည္စြာေစာင္.ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ အိမ္ရဲ.ေျမာက္ဘက္ ေညာင္ပင္ႀကီးဆီမွ အစာရွာေနေသာ သစ္ေတာက္ငွက္၏ အသံမွာ ပိုျပီးက်ယ္ေလာင္ေနတတ္သည္ဟု ခံစားေနမိသည္။ တစ္ခါမွာေတာ. အေဖသည္ေတာ္ေတာ္နွင္.ျပန္မလာခဲ.ပါ။ ညဥ္.လည္းအေတာ္နက္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈနွင္. ေအးစက္မႈတို.၏ပမာဏမွာလည္း တေျဖးေျဖးႀကီး ထြားလာေနသည္။ တေလာကလံုးမွာ ေမေမရယ္ သူရယ္ သစ္ေတာက္ငွက္ရယ္ပဲရွိသည္ဟုထင္ရေလာက္တဲ.အထိျဖစ္သည္။ မည္သို.ပင္ ညဥ္.နက္သည္ျဖစ္ေစ အေဖ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ. သစ္ေတာက္ငွက္၏အသံမွာ တိုးတိတ္သြားရျမဲျဖစ္သည္။ ခုေနခါ ျပန္စဥ္းစားႀကည္.ေတာ. တခါက ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ေကါင္းေသာ သစ္ေတာက္ငွက္၏ အသံမွာ ဟိုစဥ္ခါကေလာက္ မဟုတ္ေတာ.ဘဲ လြမ္းေမာဖြယ္ရာေလာက္သာ ျဖစ္ေနေတာ.သည္။ ေမေမ.အေႀကာင္းစဥ္းစားရင္းနွင္ပင္ သူ၏နွဳတ္ခမ္းမ်ားကတေျဖးေျဖးျပံဳးလာသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ေမေမနွင္. သူ၏အႀကားတြင္ ျပံဳးခ်င္စရာေကါင္းေသာ အေႀကာင္းရာတစ္ခုရွိခဲ.ဖူးသည္။ ေမေမသည္ ေဒါသႀကီးသူမ်ား အျငိဳးႀကီးသူမ်ားစာရင္းတြင္ ပါ၀င္သူမဟုတ္ပါ။ ျပီးေတာ. အရယ္လြယ္သူလည္းျဖစ္ေသးသည္။ ဤသည္ကပင္ သူ.အတြက္ ခုေနခါျပန္ျပီးျပံဳးခ်င္စရာျဖစ္လာရသည္မဟုတ္လား။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ဦးခင္ေမာင္၀င္းမ်က္နွာ ရုတ္တရက္တခ်က္ပ်က္သြားျပီး ေမေမ.ဆီသို.လွမ္းႀကည္.လိုက္သည္။ ထိုအႀကည္.ထဲတြင္ "ခင္ဗ်ား တို.သားကို မဆံုးမထားဖူးလား " ဆိုသည္.ေမးခြန္းက သိသာေပၚလြင္ေနသည္။
သူအေမ.ကိုႀကည္.လိုက္ေတာ. အေမ.လက္ထဲမွာ ၀ါးျခမ္းျပား တစ္ေခ်ာင္းက အလိုလိုေရာက္ရွိေနခဲ.ျပီ။ သူ.ဦေနွာက္က အႏၱရာယ္ ရနံ.ရလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ.ေျခလွမ္းေတြက အေမနဲ.ေ၀းရာကို စတင္ေျပးေနပါျပီ။ အေမကလည္းသူ. ေနာက္က တစ္လွမ္းျခင္း လိုက္လာပါသည္။ သူကလည္းမရပ္ပါ။
" ဟဲ. ခုရပ္စမ္း "
" မရပ္ဘူးဗ်ာ အေမက သားကိုရိုက္မွာႀကီးကို "
" ရိုက္မွာေပါ. နင္ကဘာလို.လူႀကီးေတြကိုျပန္ဆဲလဲ "
" သူတို.က သားကိုစတာကိုးဗ် "
" ဟဲ. သူတို.က နင္.ကိုခ်စ္လို.စတာကို "
" ကၽြန္ေတာ္ မွမႀကိဳက္တာ ဗ်ာ "
" နင္မႀကိဳက္တိုင္း ျပန္ဆဲ စရာလား နင္မႀကိဳက္ရင္း သူတို.နဲ.ေ၀းရာမွာေနေပါ. "
" ဟာဗ်ာ အေမကလည္း "
" ေအး နင္ခု ရပ္လိုက္စမ္း "
" အေမက ရိုက္မွာကို "
" လွ်ာမရွည္နဲ. ရပ္ဆို ရပ္စမ္း "
သူကလည္း မရပ္သလို အေမကလည္း စြဲမေရွာ.ပါ ။ အမွန္ေတာ. ေျပးေနသည္ဆိုေပမယ္. အေ၀းႀကီးကို ေျပးေနျခင္းမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါ ။ အေမစိုက္ထားေသာ စပါယ္ရံုႀကီးကို လွည္.ပတ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ အဲ.ဒိလိုလွည္.ပတ္ေနရင္းက သူ.ဦေနွာက္ထဲတြင္ လြတ္ေျမာက္ရန္ အလင္း တစ္စ ၀င္လာသည္။ သို.ျဖင္. သူစအေကာင္ထည္ေဖာ္လိုက္သည္။
" အေမ. "
" ဘာလဲ ငါကိုမေခၚနဲ. "
" အေမက သားကို တကယ္ရိုက္မွာလား "
" ဟဲ. ရိုက္မွာေပါ. နင္က လူႀကီးေတြကိုဆဲတာကိုး "
" ရိုက္ေတာ. နာမွာေပါ.ဗ် "
" နာနာ "
" အေမ. သားနာမွာေလဗ်ာ မရိုက္နဲ.ေနာ္ အေမ"
" ............ "
" အေမ. "
" ဘာလဲ "
" ဒုတ္ႀကိး ခ်ထားပါေတာ.ဗ်ာ "
" ဘာလို.ခ်ရမွာလဲ နင္.ကိုရိုက္ျပီးမွခ်မယ္ "
" ေညာင္းေနျပီဗ် "
" ..................... "
သူကေျခသလံုးႀကြက္သား ကိုလက္နဲ.ေထာက္ျပရင္း မ်က္နွာကျပံဳးစိစိနွင္.
" အေမရိုက္ရင္ ဒီနားကိုရိုက္မွာလား "
" ............ "
" အေမ. "
" ဘာလဲ "
" မ်က္နွာက ဘာလို.ျပံဳးေနတာလဲ "
" ေအး နင္ႀကပ္ႀကပ္သတိထား "
" ဟုတ္ကဲ. "
" ဘာဟုတ္ကဲ.လဲ "
" အာ အေမကလဲဗ်ာ "
ဒီလိုနဲ.ပဲ အေမသည္ ေဒါသေျပျမဲ လက္ထဲကဒုတ္လြတ္က်ျမဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူလဲ အေမ.ရင္ခြင္ထဲသို. ေျပး၀င္ျမဲျဖစ္သည္။ အေမကလည္း သူ.ကို ဗိုက္ေႀကာဆြဲလိမ္ျမဲပင္ျဖစ္။
အေမ. အေႀကာင္းေတြက စဥ္းစားလို. မကုန္နိုင္ဖြယ္ပါဘဲ ။ သူသည္ စေရးေတာ.မည္ဟုျပဳျပီးမွ လက္ထဲက ေဘာပင္ကိုအသာခ်ကာ စဥ္းစားဟန္နွင္. ျပတင္းေပါက္မွတဆင္. အ ျပင္ဘက္က အေမွာင္ထုကို ေငးႀကည္.ေနသည္။ ထိုစဥ္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ အခန္းတံခါး၀သို. ေရာက္လာျပီး
" လူေလး အိပ္ေတာ.ေလကြယ္ သား သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အားလံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနႀကျပီပဲ "
" ဟုတ္ကဲ ဖာသာ " ဟု ေျပာျပီး သို. ေမေမ မွတပါး ဘာမွေရးမထားရေသးေသာစာရြက္ေလးကို ဆရာေတာ္ မျမင္ေအာင္ အသာ၀ွက္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ ေကာင္ေလးရဲ.စာရြက္ျမင္လိုက္ေပမယ္. မျမင္ဟန္ျပဳျပီး " ဂြတ္နုိက္ လူေလး " ဟုေျပာကာ အခန္းမီးနွင္. တံခါးကိုအသာပိတ္ျပီး ျပန္လာခဲ.သည္။
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ ေကာင္ေလးအတြက္ မြန္းက်ပ္ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားလာရသည္။ အဘယ္.ေႀကာင္.ဆိုေသာ္ ေကာင္ေလး မသိမသာ၀ွက္လိုက္ေသာ စာရြက္ထဲတြင္ ဘာေရးထားသည္ကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ သိေနျခင္းေႀကာင္.ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလး ညစဥ္ညတိုင္း ဗလာစာရြက္ထဲမွာ သို. ေမေမ ဟုေရးျပီး ျပတင္းေပါက္မွတဆင္. အျပင္က အေမွာင္ထုေငးႀကည္.ေနခဲ.သည္မွာ လြန္ခဲ.ေသာ ငါးလေလာက္ကတည္းကျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ ေကာင္ေလး အေမဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ပင္ မသိခဲ. ပါ။
လြန္ခဲ.ေသာ ဆယ္.ငါးနွစ္က ေကာင္ေလး ဒီေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ. မည္သူမွမပါ ပါ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္း။ ထိုစဥ္က သူ.အသက္မွာ ေျခာက္လသားအရြယ္သာရွိေသးသည္။
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ မြန္းက်ပ္လာေသာ ေ၀ဒနာ မ်ားကို သက္ျပင္း အျဖစ္ " ဟူး " ခနဲမႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီး ညာဘက္လက္ျဖင္. နဖူးစ နွင္. ဘယ္ဘက္ရင္အံု ညာဘက္ရင္အံုတို.ကို အသာတို.ကာ အာမင္ ဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။
ေမွာင္မဲေသာ လမိုက္ည၏ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ ခရစ္ယန္မိဘမဲ.ေဂဟာ သည္ကါး ေမွာင္မဲသထက္ ေမွာင္မဲျပီး၊ တိတ္ဆိတ္သထက္ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္ ။ ။
မင္းခ်စ္ဦး ။
မွတ္ခ်က္ = ဤ၀တၳဳတိုသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ပိုင္၀တၳဳျဖစ္ပါသည္။ မည္သည္.နိုင္ငံျခား ၊ ျပည္တြင္း ၀တၳတိုကိုမွမွီထားျခင္းမရွိပါ ။ ။
